مزرعه پیاز گیلز در اکسنارد کالیفرنیا، به دنبال یافتن راهی برای کاهش هزینه‌های برق، یک باتری جریانی را نصب کرده است. هنگامی قیمت برق شبکه به بیشترین مقدار خود می‌رسد، مزرعه می‌تواند از ذخایر انرژی خود که به کمک پردازش ضایعات کشاورزی تولید شده است، استفاده کند.

باتری می‌تواند 600 کیلو وات برق را به مدت 6 ساعت برای راه‌اندازی ماشین آلات کشاورزی تامین کند تا به کاهش بخشی از هزینه‌های جاری مزرعه کمک کند.

باتری‌های جریانی حول دو الکترولیت آبی متمرکز می‌شوند، که در زمانی که از باتری استفاده نمی‌شود، در مخازن مجزا قرار می‌گیرند.

برای کشیدن جریان برق از این باتری، مایع الکترولیت به داخل فضایی پمپاژ می‌شوند که بوسیله یک غشا از فضای بیرون جدا شده است، و به این ترتیب یک واکنش شیمیایی تولید کننده الکترون در کل غشا آغاز می‌شود. برای ذخیره کردن انرژی، یک مولد خارجی جریان در طول غشا به کار گرفته می‌شود تا این فرایند را در جهت معکوس انجام دهد. در اینفوگرافیک زیر می‏توانید جزئیات این فرآیند را بهتر درک کنید.

اندازه باتری‌ها (که می‌تواند به بزرگی کانتینرهای حمل و نقل باشد)، و توانایی آنها برای ذخیره کردن مقادیر زیاد انرژی، آنها را به ابزار خوبی برای یکنواخت ساختن برق حاصل از انرژی‌های تجدیدپذیر حاصل از باد و خورشید بدل می‌کند. اما آنها بسیار گران هستند و پمپ‌ها و لوله هایشان، کار نگهداری آنها سخت می‌کنند.

هم اکنون چندین شرکت با طرح‌هایی که به گفته آنها پاسخی برای این نگرانی‌ها هستند، در حال ورود به بازار هستند و در حال باز کردن راهی هستند تا اینکه باتری‌های پشتیبان انرژی‌های تجدید پذیر، روزی بتوانند منظومه‌ای از ریز شبکه‌های مستقلی را شکل دهند که بسیار انعطاف پذیرتر از زیرساخت‌های امروزی برق باشند.

شرکت پریموس پاور واقع در هایوارد کالیفرنیا باتری‌های جریانی روی- برم را طراحی کرده که به جای غشا از الکترودهای فلزی متخلخل استفاده می‌کند که هنگامی که باتری خالی می‌شود که عنصر روی بر روی آن می‌نشیند.

به گفته برت آدام از شرکت اینروالت درسانی‌ویل، شرکت وی توانسته است با استفاده بهبود سیستم پمپاژ الکترولیت و استفاده از آلیاژ کروم آهن به جای عنصر گران‌تر وانادیوم که در طراحی‌های قدیمی‌تر پیدا می‌شود (اینفوگرافیک فوق)، از هزینه‌ها بکاهد.

تصور هم بر این است که باتری‌های جریانی بسیار امن باشند، زیرا برخلاف برخی از طراحی‌های لیتیومی، مستعد فرار حرارتی نیستند، امری که می‌تواند سبب آتش گرفتن باتری شود.

ولی به گفته یک تحلیل‌گر در شرکت تحقیقاتی تکنولوژی لوکس ریسرچ به نام استیو میناهان، این فناوری برای رسیدن به جای امروزین خود دردسرهای زیادی را پشت سر گذاشته است، که از آن جمله می‌توان به عمر کوتاه غشا و نشتی الکترولیت اشاره کرد.

«این به بازار نشان می‌دهد که باتری‌های جریان باید چند سال دیگر را هم در آزمایشگاه‌ها سپری کنند تا آماده شکست باتری‌های لیتیوم یونی و اسید سربی شوند».

با این وجود، انها راه خود را به بازار باز می‌کنند. در سال 2011/1390، پایگاه هوایی تفنگداران نیروی دریایی در میرامار کالیفرنیا، تجربه تلخی را از شکنندگی شبکه برق متمرکز امروزی به خاطر سپرد.

هنگامی که یک خاموشی عمومی برق، بخش عمده‌ای از سان دیگو را در تاریکی فرو برد، فعالیت‌ها در پایگاه متوقف شد.

یک شبکه برق خورشیدی 230 کیلوواتی در پایگاه وجود دارد، ولی برای مقابله با قطعی برق طراحی نشده بود. در نتیجه انها مجبور شدند از ژنراتورهای سوخت فسیلی استفاده کنند که به چند ساعت زمان نیاز داشتند تا وارد مدار شوند.

یک ریزشبکه مانند ان که در مزرعه پیاز گیلز نصب شده است، هم اکنون در حال نصب در پایگاه است که از یک باتری 250 کیلوواتی برای ذخیره برق اضافی تولید شده توسط صفحات خورشیدی استفاده می‌کند.

باتری‌ةای جریان می‌توانند پشتیبان همسایه‌ها هم باشند. اداره آبیار مودستو در مرکز کالیفرنیا در حال برنامه ریزی برای قرار دادن باتری‌های جریانی در 45 ایستگاه در کل بخش است تا بتواند حتی در صورت قطع کل شبکه انتقال برق هم، مانع از خاموشی شود.

تام استپین، مدیر عامل پریموس پاور می‌گوید: «قابلیت اطمینان برق (که ریزشبکه‌ها مثال خوبی برای آن هستند) یکی از بهترین ساخته‌های نسل ما خواهد بود».

اردبیل: گار گار
.
.
.
.
تهران:قار قار
.
.
.
.
اصفهان:قارس قارس
.
.
.
.
شیراز:قارو قارو
.
.
.
.
ابادان:چیه کا؟!!تا حالا عقاب ندیدی؟!
.
.
.
.
یزد:قر قر
.
.
.
.
امارات:قارع قارع
.
.
.
ایتالیا:قارییانو قارییانو
.
.
.
چین:قارچ قیرچ قونچ
.
.
.
.
روسیه:قاریوف قاریوف
.
.
.
.
.
.
.
.
.
بابا تو خیلی بیکاری!!!خجالت بکش!!!جوونای مردم دارن تحقیقات علمیشونو
در مورد سفر در زمان به دانشگاه های معتبر دنیا میفرستن
تو پیگیر صدای کلاغایی؟

سازندگانی چون شرکت سامسونگ با نمایش تلفن تاشو، تاکنون به ما تنها یک چشمه از دریای این فناروی را نشان داده اند.
کارشناسان اظهار می دارند که این فناوری که درنهایت به ساخت گجتهای غیرقابل شکستن می انجامد، به زودی در ساعتی که شرکت اپل عرضه می کند و یا تبلتهای بزرگتر ارائه خواهد شد.
ورود پرسروصدای گجتهای پوشیدنی چون نمایشگرهای رایانه که به مچ دست بسته می شود و عینکهایی که روی صورت قرار می گیرند تنها یک گام در راستای صفحات بزرگتر انقلابی است که از قابلیت لوله شدن و تاشدن برخوردارند.
دستگاه های آینده با گجتهای سنگین، شکننده و ثابت امروز بسیار متفاوت خواهند بود و از صفحاتی برخوردار هستند که می توان آنها را به سطحهای غیر هموار چسباند، لوله کرد و حتی کشید تا بزرگتر به نظر برسند. اما تا رسیدن به این مرحله هنوز راه زیادی باقی مانده است.
جاناتان ملنیک تحلیلگر فناوری صفحات نمایش از شرکت لوکس ریسرچ اظهار داشت که عرضه این فناوری به بهشت طراحان تبدیل می شود.
تاکنون نمونه های اولیه متعددی از این فناوری ساخته و عرضه شده است.
صفحات جدید را  می توان به باریکی یک ورق کاغذ ساخت که به قدری انعطاف پذیر است که می توان دور یک دستگاه یا ساختار پیچد.
شرکت سامسونگ الکتریک از کره جنوبی امسال یک صفحه نمایش را به نمایش گذاشت که از یک طرف کش می آید، اما هنوز هم موانع در این راه باقی هستند. غلبه به مسائل تکنیکی، درک چگونگی تولید انبوه این محصولات با قیمت پایین و دستگاه های متقاعد کننده ای که برای کاربران جذاب باشد از جمله موانع و مشکلات این عرصه است.
فناوری صفحات نمایش هنوز تحت تسلط صفحات کریستال مایع (LCD) است که نیازمند یک نور پس زمینه است که بین دو ورق شیشه قرار گرفته و در وزن دستگاه از لپ تاپ تا تبلت نقش به سزایی دارد.
کوین موریشایج مهندس سابق در شرکت سیکو، هیولت پکارد و پلم اظهار داشت: قسمت اعظم وزن یک تبلت در ساختار شیشه ای صفحه نمایش است و ساختار پشتیبان اطراف آن برای ممانعت از شکستن است.
درحال حاضر تسلط ال سی دی ها توسط دیود گسیل نور اورگانیک (OLED) مورد تحقیق قرار گرفته اند، چرا که آنها نیاز به نور پس زمینه ندارند، روشن تر هستند، زاویه نمایش وسیعتری داشته، تضاد رنگی خوبی دارند و می توان آنها را با لایه های معدودی ساخت.
درحالی که او ال ایی دی و پلاستیک می تواند فناوریهای مناسبی در این عرصه باشد، اما آنها در کنار هم می توانند مشکلاتی را نیز به همراه داشته باشند به طور مثال آنها به پوششهای محافظی نیاز دارند که بتواند لایه ها را از نفوذ اکسیژن و رطوبت در امان نگاه دارد.
این درحالی است که ساخت و عرضه این صفحات جدید تضمین کننده موفقیت در فروش نیست، برای مثال شرکت سونی در سال 2007 او ال ایی دی هایی با قابلیت انعطاف پذیری تولید کرد اما شش سال پس از آن این صفحات هیچ چیز جدیدی برای عرضه ندارند.

در عصر فناوری، پوشک‌های بچه هم دیجیتالی شده‌اند و می‌توانند عفونت احتمالی مجاری ادراری، سوءکارکرد کلیه و آبزدایی در نوزاد را گزارش کنند.
پوشک‌های هوشمندی که رد سلامتی نوزاد را دنبال می‌کنند توسط یک شرکت تازه کار در نیویورک آمریکا طراحی شده و به همراه یک اپلیکیشن روی تلفن‌های هوشمند عرضه می‌شود که می‌تواند از طریق آن اطلاعات را درباره سلامت کودک به پزشک منتقل کرد.

این پوشک از جلو دارای چندین مربع رنگی است که هرکدام از این مربع‌ها نشان دهنده یک عفونت خاص با یک پروتئین، محتویان آب یا باکتری، و تغییر رنگ در صورت مشاهده چیزی خارج از پارامترهای عادی است. همچنین یک مربع سفید هم وجود دارد که به سادگی تغییرات رنگی را در دیگر مربع‌ها بررسی می‌کند.

یک اپلیکیشن روی تلفن هوشمند اطلاعات دقیقی را از داده‌های شیمیایی براساس تغییرات رنگی گزارش شده توسط پوشک خواهد داشت.

این اطلاعات در یک نقطه مرکزی آپلود می‌شود و پزشک می‌توانند اطلاعاتی را درباره سلامتی نوزاد به دست آورد و تصمیم بگیرد که آیا این نوزاد نیاز به آزمایشهای بیشتر دارد یا خیر.

محققان دانشگاه سیمون فریزر کلمبیای انگلستان، با الهام از طبیعت موفق به خلق تصویری قابل‌چاپ شده‌اند که جعل آن تقریبا غیرممکن است.
استفاده از طبیعت به عنوان الهامی برای ابداعات فن‌سالارانه انسان «تقلیدزیستی» نام دارد و در این مورد بال‌های پروانه در تیررس این الهام هستند.پروانه نر Morph از امریکای جنوبی به دلیل بال‌های شفاف و آبی-سبزش شهره است.
بال‌های این پروانه که مانند بال‌های طاووس نر است، دارای الگوهای پیچیده پولکی بوده که با نور تعامل دارند و رنگ‌های مختلف را بازمی‌تابانند.این ویژگی مانند اثر انگشت منحصربه‌فرد است و محققان دانشگاه سیمون فریز دریافتند که از رنگ‌های سبز و آبی می‌توان برای نانواپتیک استفاده کرد.
پروانه Morph به عنوان مدلی برای یک پروژه ضدجعل بسیار جاه‌طلبانه به کار می‌ر‌ود.«کمپانی امنیتی نانوتک» در ونکوور گواهی اعتباری این فناوری را صادر کرده است.پدیده‌ای که دانشمندان به کار برده‌اند، به شیوه‌ای که تعدادی از حیوانات شامل طاووس‌های نر برای تولید رنگ‌های سوسوزننده استفاده می‌کنند، شباهت دارد.
به جای استفاده از پروتئین و دیگر مواد شیمیایی برای تولید رنگ، پرها یا پولک‌های این موجود با نور بازی می‌کنند و از حفره‌های بسیار ریز که طول موج‌های مختلف یا رنگ‌های مختلف را منعکس می‌کند، استفاده می‌کنند.
پروانه این کار را با پولک‌های پیچیده بر روی بالهایش انجام می‌دهد که آبی و سبز سوسوزننده را تولید می‌کند.تصویر امنیتی چاپ‌شده دانشمندان بر روی هر سطحی از جمله پلاستیک، سلول‌های خوشیدی، پارچه‌ها و کاغذ قابل‌چاپ است و همچنین می‌توان آ‌ن را بر روی قرص‌ها و کپسول‌ها برای اطمینان از واقعی‌بودن این داروها چاپ کرد.
تصویر چاپ‌شده بر روی داروها و قرص‌ها شامل رنگ‌ها یا رنگدانه نیست و دارو قابل تغییر نیست.جعل‌کردن این فناوری بعید است زیرا این تصویر به دلیل تجهیزات موردنیاز برای مهندسی معکوس بسیار دشوار و هزینه‌بر است. تصویر خلق‌شده از هر تصویر دیگری که توسط فناوری دیگر ایجاد شود، شفاف‌تر است.
دانشمندان از فناوری نانواپتیک برای خلق این تصویر بهره بردند. می‌توان از نانواپتیک برای چاپ تصاویر بدون استفاده از جوهر یا رنگ استفاده کرد.دانشمندان سیمون فریزی پلات‌های الگوبندی‌شده بال‌های پروانه مزبور را برای مشاهده چگونگی تعامل آن‌ها با نور ورودی، مطالعه کردند.
این حقه برای ایجاد آرایه‌های نانوحفره مصنوعی به کار رفت که سازه‌های مشابه رنگین‌کمانی را با ساختارهای ساده‌تر تولید می‌کنند. بدین ترتیب، محققان توانستند میلیاردها نانوحفره را ایجاد کنند.آن‌ها رنگ‌ها را با تغییر هندسه آرایه این نانوحفره‌ها تنظیم کردند.
دانشمندان از شیوه‌ای شبیه به تولید تراشه‌های رایانه‌ای موسوم به «لیتوگرافی پرتو الکترونی» برای تولید الگوهای برجسته نانوحفره بر روی کوارتز یا سلیکون استفاده کردند.محققان در مقیاس نانومتر کار کردند؛ یک نانومتر صدها برابر کوچک‌تر از حتی ریزترین سلول باکتریایی است.
قطر حفره‌ها از 50 تا 300 نانومتر بود و فضای 300 تا 600 نانومتری آن‌ها را از هم جدا می‌کرد.این فرایند از چند ساعت تا دو روز برای تولید نقاب یا الگوی برجسته طول می‌کشد و این مدت زمان بسته به اندازه نقاب و تعداد سازه‌هاست.
پس از برجسته‌سازی، فرایند دوم تصویر را بر روی نیکل رشد می‌دهد که از آن جا می‌توان آن را به هر ماده‌ای انتقال داد.به گفته لندراک یکی از دانشمندان حاضر در این پروژه، منطقی‌ترین کاربرد برای این فناوری ابزار ضدجعل‌کننده بر روی اسکناس‌های بانکی است.یک تصویر نانواپتیک می‌تواند روی کاغذ اندودشده چاپ شود، اما بسیاری از کشورها شامل کانادا و استرالیا به پلاستیک‌های پلیمری برای اسکناس‌های بانکی‌شان رجوع کرده‌اند که اغلب دریافت‌کننده تصاویر نانواپتیک هستند.
این اسکناس‌ها بسیار بیشتر از پول رایج کاغذی ایالات متحده امریکاست و جعل‌کردن آن‌ها بسیار دشوارتر است.از آن جا که این کمپانی هنوز محصول خود را تجاری‌سازی‌ نکرده ، هیچ کشوری آن را در اختیار ندارد.

ارشمیدس درحمام!!!!

معروف است که یکی از بزرگ‌ترین کشفیات ارشمیدس در حمام صورت گرفت و وی شوق‌زده، لخت مادرزاد از حمام بیرون زد و فریاد کشید «یافتم، یافتم

روزی که ارشمیدس به حمام رفت، لابد چرک بود. اما به جای اینکه کیسه بکشد شروع به بازی و غوطه‌خوردن در آب کرد. پایین می‌رفت و بالا می‌آمد، باز پایین می‌رفت و بالا می‌آمد، خیلی آرام، یک بار دیگر که پایین رفت یکهو از آب بیرون جست. فریاد کشید: یافتم، یافتم...

کسانی که حمام نرفته‌اند نمی‌دانند که فریاد در حمام چه انعکاس پرابهت و چندباره‌ای دارد. پژواک صدا در خود صدا می‌پیچد و باز ارشمیدس انگار که «مویش» را می‌کشند از ته دل فریاد می‌زد: یافتم، یافتم...

اولین گمان این بود که ارشمیدس سنگ پا پیدا کرده است، اما تا آن روز کسی برای سنگ پا اینطور نعره نکشیده بود. آنهایی که به ارشمیدس نزدیک‌تر بودند بی‌اختیار ذهن‌شان به ثروت و جواهری رفت که ارشمیدس از روی خوش‌شانسی و اتفاق آن را پیدا کرده است که فریاد در فریاد ارشمیدس انداختند: مال ماست، مال ماست...

اما ارشمیدس بی‌اعتنا به همه‌چیز و همه‌کس و حتی لباس‌هایش، از سر شوق، لخت مادرزاد از حمام بیرون زد.

صاحب حمام فقط یک فریاد کوتاه داشت: پس پول حمام چی؟

بعد یکهو مثل تیر از ذهنش گذشت که ارشمیدس چیز باارزشی یافته و فریاد‌زنان به دنبالش افتاد: مال من است، مال من است!

حمامی پس از اینکه دویست، سیصد متر به دنبال ارشمیدس دوید، دیگر کاملاً باورش شد که ارشمیدس چیز باارزشی پیدا کرده و حالا فریاد می‌زد: دزد، دزد، بگیریدش...

وقتی ارشمیدس از کنار بازار شهر گذشت جمعیتی که از پی‌اش می‌دوید به هجده نفر رسید، در حالی که ارشمیدس همچنان فریاد می‌زد: یافتم، یافتم...

شمع‌فروشان و نعل‌بندان و خلاصه کاسب‌کارها از کسانی که به دنبال ارشمیدس بودند می‌پرسیدند: «مگر چه شده است؟» و آنها جواب می‌دادند: «یافتش، یافتش» و همین‌طور از پی ارشمیدس می‌دویدند.

پیرزنی گفت: چه بی‌حیاست این مرد!

در سرکوی سگ‌بازها، آنجا که «کلبی»‌ها جمع می‌شدند، بالاخره جلوی ارشمیدس را گرفتند. لنگی به دور تنش پیچیدند، پیرمردی نفس‌نفس‌زنان از راه رسید: من هفته قبل در حمام انگشتر طلایم را گم کردم، زنم شاهد است!

حمامی هم رسید: منطقاً آنچه در حمام است، مال حمامی است.

یکی از سوفسطائیان خواست با این نظر مخالفت کند که مأمور دولت آمد: حرف بی‌حرف! این چیزها مال دولت است.

مرد میانسالی از جمعیت گفت: قربان هنوز معلوم نیست چی‌چی هست.

مأمور خود را از تک و تا نینداخت: پس زودتر معلوم کنید تا بفهمیم صاحب چه چیزی هستیم!

اما ارشمیدس که غافل از دور و برش بود همین‌طور داد و فریاد می‌کرد: یافتم، یافتم، یافتم...

جمعیت که هر دم بیشتر می‌شد و کلافه بود دسته‌جمعی فریاد زدند: آخه بگو چی ‌یافتی؟

ارشمیدس با همان شور و حرارت فریاد کرد: هر جسمی که در آب فرورودبه اندازه وزن مایع هم‌حجمش سبک می‌شود.

مردم گفتند: چی‌، چی گفتی؟

ارشمیدس که از دقت و توجه مردم نسبت به مسائل علمی شوق‌زده شده بود شمرده گفت: دقت کنید، ‌هر جسمی که در آب فرورود به اندازه وزنمایع هم‌حجمش سبک می‌شود.

همگی با هم گفتند: «این مردک خر چه می‌گوید، دیوانه است» و از دورش پراکنده شدند و ارشمیدس از دور صدای مردی را شنید که می‌گفت «هر جسمی که در آب فرورود به اندازه ارشمیدس دیوانه نمی‌شود» و صدای خنده مردم بلند شد.

فردای آن روز به سردر حمام یک تابلوی کوچک نصب شد که روی آن با خط خوش یونانی نوشته شده بود: برای حفظ شئونات اخلاقی از پذیرش دانشمندان و فلاسفه معذوریم!!!!

روبات‌های پذیرش هتل واکامارو سرانجام توانستند شغل پیدا کنند و از بیکاری در آیند.
در عین حال به علاقه‌مندان داستان‌های علمی تخیلی که تصور می‌کنند روزی روبات‌ها دنیا را فتح می‌کنند تلنگر بزنند.
قرار است 10 روبات از سری روبات‌های پذیرش واکامارو در بخش تجاری ژاپن فعال شوند تا ژاپنی‌هایی که در منطقه تاکا (در مرکز این کشور) زندگی می‌کنند در بدو ورود به برخی اماکن به جای انسان، با روبات‌هایی زرد رنگ رودر رو شوند.
این روبات‌ها می‌توانند در دفتر پذیرش هتل‌ها، ساختمان‌های مسکونی و تجاری و حتی ادارات دولتی کار کنند.
روبات‌های واکامارو یک متر طول دارند و می‌توانند بدن 30 کیلوگرمی خود را با کمک چرخ‌هایشان حرکت دهند. این روبات‌ها که نخستین بار نسخه پیشرفته آنها در سال 2003 به بازار معرفی شد، یک نسخه خانگی هم دارند که می‌توانند به اینترنت متصل شوند و شب هنگام که صاحبشان به خانه آمد با تکرار خبرها با او ارتباط برقرار کند.
جالب است که در دنیای امروز که فرم‌های کاریابی پر است جای خالی برای نوشتن سابقه کاری، این روبات‌ها بدون سابقه کاری استخدام شده‌اند.
روبات‌های واکامارو صورت‌ها را تشخیص می‌دهند؛ می‌توانند کارهای دستی اولیه را انجام دهند؛ شنونده‌های خوبی هستند و می‌توانند صداها را از هم تمیز دهند؛ قادرند با واژگانی به وسعت 10 هزار لغت با مشتری‌ها صحبت کنند؛ آهنگ‌های شاد می‌خوانند و مهمتر از همه می‌توانند بازدیدکنندگان از دفتر یا هتل شما را به اتاق‌ها راهنمایی کنند. (البته اگر بازدیدکننده علاقه‌ای به این همراهی داشته باشد.)
هزینه سالانه به کارگیری این روبات‌ها چیزی در حدود 25 هزار دلار است که با حقوق متوسط یک کاگر موقت برابر است.

در حالی که بدون شک SSD آینده ذخیره سازی اطلاعات در لپ تاپ ها و کامپیوترها است، اما پیش بینی ها در خصوص آینده ذخیره سازی حجم بسیار عظیم اطلاعات در مزارع سرور کاملا متفاوت است. یکی از پیشنهادات جدید برای انجام این کار، بازتولد یک تکنولوژی قدیمی است: نوارهای کاست. 

مجله نیوساینتیست طی گزارشی از «موج جدیدی از درایو های نواری با تراکم بالا» می گوید که قرار است در مزارع سرور جایگزین هارد درایو فعلی گردد تا ذخیره سازی اطلاعاتی مانند پروفایل کل فیس بوک یا پخش ویدیوهای HD را راحت تر و به صرفه تر کند. 

این نوارهای جدید نتیجه همکاری فوجی فیلم از ژاپن و IBM در زوریخ هستند. نمونه اولیه این محصول تقریبا 25 سانتی متر مربع مساحت و ضخامتی کمتر از یک اینچ دارد و می تواند تا 35 ترابایت اطلاعات را بر روی خود جای دهد. در واقع چیزی شبیه نوارهای صوتی قدیمی، اما کمی بزرگتر. این دو شرکت برای دست یابی به چنین تراکم اطلاعاتی، از نوار مغناطیسی پوشانده شده با ذرات هیدروکسید باریم استفاده کرده اند. 

در واقع هیچ گاه انگیزه اصلی پشت چنین ابداعی، تهیه فضای لازم برای ذخیره آپدیت های فیس بوک نبوده است. بلکه این شیوه ذخیره اطلاعات برای استفاده در رادیوتلسکوپ عظیم الجثه ای است که از سال 2024 شروع به کار می کند و در هر روز بیش از یک میلیون گیگابایت اطلاعات تولید می کند. چیزی که ذخیره سازی آن در سرورهای دارای هارد درایو کار چندان آسانی نیست. 

فوجی و آی بی ام اکنون در حال کار بر روی روش هایی هستند که بتواند تراکم این کاست ها را افزایش داده و ذخیره 100 ترابایت اطلاعات در هر کارتریج را امکان پذیر نمایند. هرچند که نوارهای کاست چندان بی عیب و نقص نیستند و برای مثال سرعت دستیابی به اطلاعات در آنها کمتر از هارد دیسک است. اما برای آرشیو کردن حجم هنگفتی از اطلاعات مانند آنچه که این تلسکوپ تولید می کند، شاید نوار کاست تنها آینده مقرون به صرفه باشد.