امروزه استفاده از گدجت ها و وسایل الکترونیکی بسیار زیاد شده و روز به روز هم تعداد آن ها در حال افزایش می باشد خیلی از این وسایل مانند تلفن های همراه ، تبلت ها ، لپ تاپ ها و … از باتری استفاده می کنند یک اشتباه بسیار رایج در میان کاربران این دستگاه ها این است که هنگامی که کاربران ، این وسایل را به شارژر متصل می کنند آن را به حال خود رها می کنند و حتی زمانی که دستگاه شارژ اش کامل شده هنوز به برق متصل می ماند در این مدت زمان که شارژ دستگاه کامل شده انرژی برق هدر می رود و این موضوع مشکل بزرگی هم از لحاظ کمبود برق و هم از لحاظ هزینه ی ماهانه ی برق ایجاد می کند اما گروهی تشکیل شده از 5 طراح به تازگی طرحی را برای پریز های برق ارایه کرده اند که می تواند راه حلی مناسب برای این مشکل باشد .

این طرح که PumPing Tap نام دارد ظاهری شبیه به پریز های معمولی برق دارد با این تفاوت که در قسمت میانی آن یک اهرم و دور آن چراغ هایی رنگی وجود دارد وقتی عملیات شارژ دستگاه به پایان می رسد رنگ چراغ های دور پریز قرمز می شود و بعد از 10 دقیقه کابل برق توسط اهرم به بیرون پرتاب می شود با این روش دیگر برق هدر نمی رود و دستگاه هم به طور کامل شارژ می شود .

اما این طرح مشکلاتی نیز دارد از جمله این که ممکن است در زیر محلی که پریز قرار دارد دستگاهی مانند یک تلفن هوشمند وجود داشته باشد و موجب خرابی آن شود و یا همین عمل پرتاب کابل موجب خرابی کابل در طی دفعات متعدد انجام این کار شود شاید بهتر بود در این پریز یک قطع کن قرار می گرفت که در زمان پایان عملیات شارژ انتقال برق به کابل را قطع کند .

این روزها تلفن های هوشمند با سیستم عامل های دوست داشتنی شان انجام کارهای زیادی را با گوشی تلفن همراه ممکن می کنند. اما برای انجام هر کاری ناچار هستیم که دست را در جیب و یا کیف ببریم و گوشی را در دست بگیریم.

طراحان شرکت نوکیا قصد دارند با کمک یک حلقه مغناطیسی به نام Nenya نیاز به گرفتن گوشی در دست را هم تا جای ممکن کم کنند. ظاهر این حلقه همانند دیگر حلقه های تزئینی و زیبا است. اما در واقع این یک آهنربای بسیار قوی است که با چرخاندن آن دور انگشت دست می توان عملکرد تلفن همراه را کنترل کرد.

تنها کافی است که کاربر این حلقه را به دست کند. اگر این حلقه در جهت و محور های مختلف چرخانده شود باعث تغییر شدت میدان مغناطیسی در اطراف آن می شود. تغییرات این شدت میدان مغناطیسی به یک دستبند که به مچ دست کاربر بسته می شود ارسال می شود. این دستبند نیز از طریق بلوتوث با گوشی موبایل که احتمالا در جیب و یا کیف کاربر است در ارتباط است.

طراحان توانسته اند 8 وضعیت چرخش را برای حلقه دور انگشت دست تعریف کنند. برای مثال اغلب افراد دوست دارند حلقه را 45 درجه دور انگشت بچرخانند. هر یک از این حالات تعریف کننده وضعیتی برای استفاده از امکانات تلفن است که سیگنال مورد نظر از طریق سنسور و بلوتوث به گوشی ارسال می شود. تصورش را بکنید. تنها با چرخش حلقه می توان موسیقی پخش کرد یا صدا را کم و زیاد نمود.

جالب آنجاست که این حلقه می تواند در هر یک از انگشتان دو دست قرار گیرد و مهم نیست که دستبند به کدام مچ دست کاربر بسته شده باشد. البته این طرح هنوز مشکلات مختلفی را در مقابلش دارد. مچ بندی که مجبور به پوشیدنش هستیم فعلا بزرگ و زشت است و باید روی آن کار بشود. خود میدان مغناطیسی حلقه هم ممکن است دردسر ساز بشود و در مکان های مختلف این امکان وجود دارد که اشیای فلزی کوچک را به طرف ما جذب کند. اما در هر صورت این ایده می تواند آینده دل انگیزی برای اسمارت فون ها و کاربرانش باشد و امیدواریم در آینده حلقه ها هم به عنوان وسیله های جانبی تلفن های هوشمند به فروش برسند.

پژوهشگران دانشگاه توکیو توانستند با استفاده از حباب صابون نازک‌ترین صفحه نمایش جهان را بسازند. به گزارش ایتنا از همکاران سیستم، این پژوهشگران با ابتکاراتی موفق شدند از حباب صابون به عنوان یک صفحه نمایش انعطاف پذیر و مستحکم استفاده کنند. مطابق گزارش وب سایت digitaltrends ، پژوهشگران دانشگاه توکیو در ژاپن موفق شده‌اند تصاویری را بر روی یک حباب صابون پخش کنند. 

به گفته این دانشمندان در حالت معمولی سطح بیرونی حباب صابونی قادر به انعکاس نور‌ها و تصاویر نیست. آنها برای حل این مشکل سطح بیرونی حباب‌های صابون را در معرض امواج مافوق صوتی قرار دادند که از چند بلندگو پخش می‌شد. 

امواج مافوق صوت، تنیدگی متراکم غشای بیرونی حباب را کاهش می‌دهد و بافت ماتی به آن می‌بخشد که قابلیت انعکاس نور و تصاویر را داراست. مشکل دیگر استفاده از حباب صابون به عنوان صفحه نمایش، شکنندگی و نازک بودن آن است و ممکن است با تاثیر کوچک‌ترین محرکی بترکد.

دانشمندان ژاپنی برای جلوگیری از ترکیدن حباب صابون ترکیب شیمیایی جدیدی ساختند که استحکام و انعطاف‌پذیری حباب را تا حد بسیار زیادی افزایش می‌دهد. این ترکیب از شکر، گلیسیرین، صابون، آب، شیر و روکنشگرهای شیمیایی به دست آمده است.

استفاده از این ترکیب استحکام و انعطاف‌پذیری حباب را تا حدی افزایش می‌دهد که حتی با فرو بردن انگشت نمی‌توان آن را ترکاند. دانشمندان متوجه شدند که با تغییر بسامد امواج صوتی می‌توانند قابلیت بازتابی حباب صابون و در نتیجه شفافیت تصویر پخش شده بر روی آن را به نحو دلخواه تغییر دهند. دستیابی به این قابلیت از این جهت مهم است که صفحه نمایش‌های مدرن امروزی هیچکدام چنین قابلیتی ندارند.

اگر از آمپول می ترسید، فناوری جدید یک تیم از دانشگاه ام آی تی احتمالا خبر خوشحال کننده ای است. سال ها است که تیم های تحقیقاتی مختلفی بر روی ساخت یک جایگزین برای تزریق های فعلی کار می کنند و نمونه های مختلفی نیز تا اینجا ساخته شده. اما شاید این یکی مدلی باشد که باید منتظر فراگیر شدن اش باشیم.

بخش مهندسی مکانیک این دانشگاه، دستگاهی ساخته که دارو را از طریق جت به درون بافت تزریق می کند و نیازی به استفاده از سوزن نیست. این دستگاه با استفاده از فشار، تزریق را انجام می دهد و از آنجایی که قطر مورد نیاز برای تزریق بسیار کمتر از سوزن و در واقع به اندازه نیش یک پشه است، شما چیزی احساس نمی کنید.

آنها می گویند این دستگاه آنقدر سریع و دقیق عمل می کند که می توان دارو را به شکل پودر با آن تزریق کرد و می توان تزریق درون چشم و گوش میانی را هم با آن انجام داد. یکی از کاربردهای مهم این دستگاه برای بیماران دیابتی است که بسیاری از آنها نیاز به تزریق های روزانه دارند. و البته کسانی هم که از سوزن وحشت دارند از به بازار آمدن این محصول خوشحال خواهند شد. 

شاید شما نیز به یاد بیاورید. در بچگی یکی از بازیهای مان آن بود که یک نفر چیزی را در جایی مخفی می کرد و دیگری را با زدن ضربه و تولید صدا در پیدا کردن آن راهنمایی می کرد. هرچه قدر که فرد به مخفیگاه نزدیک تر می شد، شدت ضربه ها تند تر و هر چه بیشتر فاصله می گرفت، شدت ضربه ها کند تر بود. حالا محققین با ایده گرفتن از این بازی کودکانه طرحی را برای نابینایان ارائه کرده اند تا بتوانند اشیا اطراف خود را راحت تر شناسایی کنند.

تیمی از محققین دانشگاه Hebrew یک گجت پوشیدنی جدید به نام Eyemusic طراحی کرده اند که می تواند اطلاعات بینایی را به حجمی از صدای تم های موسیقی تبدیل و در اختیار افراد نابینا و کسانی که دچار اختلالات بینایی هستند، قرار دهد. این وسیله جدید یک عینک است که فرد نابینا آن را بر روی چشم خود قرار می دهد. بر روی فریم این عینک یک لنز دوربین جاسازی شده که با هدفونی در انتهای یکی از دسته های عینک در ارتباط است.

زمانی که فرد نابینا عینک را بر روی چشم خود می گذارد، این لنز فضای روبروی او را اسکن می کند. اسکن تصاویر از سمت چپ به راست انجام می شود. به این تصاویر اسکن شده soundscape گفته می شود. بر اساس هر صحنه اسکن شده یک قطعه موسیقی اجرا شده و صدای آن از طریق هدفون برای فرد نابینا پخش می شود.

هر چه که حرکت فرد به سمت نقاط موجود در منطقه اسکن بیشتر باشد، همان میزان صدای موسیقی قویتری برای او از طریق هدفون پخش می شود. در واقع سرنخ های صوتی، فرد نابینا را از طریق شدت و ضعف پخش صدا در وضعیت نزدیک و یا دور شدن به هدف های موجود در تصاویر اسکن شده، راهنمایی می کند.

نقش اصلی این تصاویر آن است که به زبان موزیکال ترجمه می شوند و با نشانه های شنیداری فرد نابینا را در راه یابی کمک می کنند. و البته برای هر رنگ نیز یکی از آلات موسیقی فرض می شود. برای مثال رنگ آبی صدای طبل، سبز صدای نی و .... تصویر با وضوح و کیفیت بالا در اسکن انجام شده، به معنی نزدیک شدن به شیئ مورد نظر و صدای آلات موسیقی به معنی دسترسی پیدا کردن به جسمی با رنگ خاص است. به این شکل فرد نابینا هم می تواند دوری و نزدیکی جسم را درک کند و هم اینکه یک درک موسیقیایی از رنگ های مختلف داشته و میان آنها تمایز قائل شود.

امید است با توسعه این طرح وسیله ای حساس تر و قابل استفاده برای نابینایان ایجاد شود تا آنها نیز قادر باشند کارهای خود را نظیر خرید و یا گردش خارج از منزل، بدون نیاز به کمک دیگران انجام دهند.